Het is inmiddels
alweer een tijdje geleden dat ik
luisterde naar de podcast "Eindbazen". Bas Kodden was aan het
woord over leiderschap. Ik luister podcasts vaak tijdens een wandeling. Deze
keer was het dusdanig interessant dat ik een aantal extra lusjes heb gelopen om
maar te kunnen blijven luisteren.
Bas Kodden geeft in die podcast aan dat veel leiders goede bedoelingen hebben,
keihard werken, een visie hebben waar ze met het team en de organisatie naartoe
willen, maar uiteindelijk in de fuik lopen van angst, ego en (een teveel aan)
empathie.
Ik herken dat.
Als leider is het
soms nodig om iemand te confronteren of om een moeilijk besluit te nemen.
Wanneer angst je parten speelt, kan je dat belemmeren bij het doen van datgene
dat juist is. Zelf wil ik graag onderdeel zijn van een groep, van een team. Ik
moet er niet aan denken dat ik door een uitspraak of een actie uit "de
groep wordt gezet". Tegelijkertijd weet ik heel goed dat zachte
heelmeesters stinkende wonden maken. Ik probeer daarom steeds een goede balans
te vinden tussen moed en compassie. Een dagelijkse bezigheid, kan ik je zeggen.
Daarnaast heb ik wel
eens last van mijn ego. Tja, deze website alleen al bewijst dat. Op LinkedIn
had ik een tijdje keurig MA achter mijn naam staan, jaja "Master of
Arts". Deze titel mag ik voeren sinds het afronden van de Master of Educational Leadership. Volgens Bas
Kodden zeggen successen uit het verleden echter niets over de toekomst. Je hebt
immers continu met een andere context te maken. Daarnaast is het ook zaak om je
te blijven ontwikkelen. Die Master is inmiddels 5 jaar geleden afgerond. De
wereld is niet stil blijven staan. Er zijn nieuwe inzichten en het is zaak je
te blijven bekwamen. Enige bescheidenheid past dan. En wie weet ben ik
inmiddels door allerlei omstandigheden wel een heel vervelend mens geworden die
weinig flexibel meer is als leider. Dan kun je tien keer MA achter je naam
hebben staan, maar dat zegt dan niets.
Een teveel aan
empathie is helaas ook iets dat ik herken. Als ik me voorneem om tijdens een
gesprek een duidelijke boodschap te geven, maar de ander komt met een verhaal
vol verdrietige en moeilijke toestanden, dan word ik toch ineens een zacht ei.
Dat is best gek, want veel mensen in mijn omgeving vinden mij vrij direct in
mijn communicatie. Toch komt het regelmatig voor dat ik naar huis rijd met een
gevoel dat ik alsnog teveel heb meebewogen. Gelukkig helpt de balans tussen
moed en compassie ook hier.
Kortom: angst, ego
en (een teveel aan) empathie komen me bekend voor. Jou ook? Hoe ga jij daar dan
mee om? Hoe zorg jij dat je je hier bewust van bent voordat je een bepaalde
actie start?